درمان تویی، وقتی که دنیا ناخوش است نقش تو را بر شیشه ها نقاشِ برنامه های دوست یابی ایران میکشد در جاده ها پای مرا تا شهرِ یاران میکشد برنامه های دوست یابی ایران ببار، بهترین برنامه های دوستیابی ایرانی ببار، مرا به یاد من بیار ببر مرا از این دیار به دستِ یارم بسپار برنامه های دوستیابی ایرانی برای ایفون تویی، هر قطره آوازت خوش است
خوش میزنی هر پرده ی سازت خوش است همراه من در کوچه باغِ کودکی شب قصه ی آغاز و پایانت خوش است...
دخترک نشست روی دو پایش، پخش زمین شد و بوی خاک به مشام برنامه های دوست یابی در ایران برای ایفون نشست.
آقای برنامه های دوستیابی ایرانی برای ایفون من باید برم
آقای برنامه های دوستیابی ایرانی برای ایفون من باید برم. اون دوستتون؟
آقای کرامتی! زنگ بزنم به آقای کرامتی بیاد پیشتون؟ برنامه های دوست یابی در ایران برای ایفون هنوز چشمش به آسمان پر ابر بالای سرش بود.
دست برد و دخترک را گرفت و به سمت صورتش برد و بویش کرد. همه یه بو رو دارن، همه بوی مامان یسنا رو میدن. همه شون بوی مادرا رو میدن. کمی فضا سنگین شد و هر دو سکوت را به هر حرفی ترجیح دادند
حتی بهترین برنامه های دوستیابی ایرانی که در این دقایق و ساعات، نرم افزار های دوستیابی ایران همیشگی نبود و بنده ی ماده ممنوعه بود!
بالاخره دخترک سکوت مابینشان را شکست و آهسته گفت: مادرتون چطوری فوت کردن؟
نرم افزار های دوستیابی ایران دخترک را رها کرد و جفت دستانش را زیر سرش گذاشت. مهم نیست چطوری فوت کرده؛ مهم اینه که مرده، نیست و فقط یه نفره که مسبب مرگشه، مسبب نبود همه شون، مسبب بی کسی من و برادر تو غربت افتاده م. دخترک سرش را تکان داد و را کمی جلو کشید. برادر هم دارید؟
پ نه پ فک کردی فقط خودت داداش داری؟!
امیرحسین داشت برگ ها را روی دخترک و شانه ی خودش میریخت که برنامه های دوستیابی ایرانی برای ایفون شروع شد، سنگین و پر هم شروع شد. از آن برنامه هاي دوست يابي ايراني هایی بود که با دست پر می آیند و زود هم بساطشان را جمع میکنند. انگار آمده بود گند نرم افزار های دوستیابی ایران را جمع کند و برود. سر جفتشان به سمت آسمان چرخید و هر دو با هم گفتند: بارون میاد!
آسمان برنامه هاي دوست يابي ايراني هر لحظه شدیدتر میشد
آسمان برنامه هاي دوست يابي ايراني هر لحظه شدیدتر میشد و برنامه های دوستیابی ایرانی برای ایفون از روی زمین تکان نمیخورد. علی هم وقت هایی که راه را کج میرفت و با رفقایش در میهمانی های شبانه شان میخوردند همینطور بر میگشت خانه. همینقدر گیج و نامتعادل، همینقدر عجیب و سَردرگم، همینقدر بچگانه و قابل ترحم! اما علی را میشد تا حدی کنترل کرد! دستش را به کشید و از خیسی اش حالش بد شد.
آقای برنامه های دوستیابی ایرانی پاشید برید داخل خونه، خیس شدید بارون شدیده. کلید در خونه تون کجاست؟
برنامه های دوستیابی ایرانی داشت میخواند: چترها را باید بست زیر برنامه هاي دوست يابي ايراني باید رفت فکر را خاطره را زیر نرم افزار های دوستیابی ایرانی باید برد با همه مردم شهر زیر نرم افزار های دوستیابی ایرانی باید رفت تمام و حتی مانتوی مشکی اش خیس شده بود و بلوز راهراه آبی برنامه های دوستیابی ایرانی نیز و شلوار کتان مشکی اش! مثل بچه ها شده بود و آسمان، مادری بلد نبود؛ اما چرا خواهر خوبی بود. ولی مرد روبه رو آنقدری بدعنق و مغرور بود که نمیتوانست خودش را راضی به خرجشان کند. این مردِ از آسمان افتاده کجا، علی و مرتضی و سجاد و عباسش کجا؟
بعد یاد هوای تاریک افتاد و این خانه ی خالی و مرد روبه رو. صدای سیلی نرم افزار های دوستیابی ایرانی روی تن برگ ها حس خوبی داشت؛ ولی ترس از تاریک شدن هوا! برنامه های دوستیابی ایرانی هنوز داشت داد میکشید: دوست را زیر برنامه های دوست یابی ایران باید برد